Դվին քաղաքում (այն հայտնի էր իր հմուտ արհեստավորներով) մի ծեր կավագործ էր ապրում՝ մեծահամբավ ու շնորհաշատ, որի ձեռքերում հասարակ կավը դառնում էր կլորիկ սափոր ու նախշազարդ կթղա, գոգավոր պնակ ու ծաղկանկար սկահակ՝ բոլորն էլ նուրբ, օդի պես թեթև: Մի երիտասարդ գալիս է աշակերտելու բրուտին՝ փորձելով յուրացնել նրա վարպետությունը, և օրնիբուն հետևելով ուսուցչի՝ հրաշք արարող դյուրաշարժ մատներին՝ ջանում նմանվել նրան: Սակայն որքան էլ տքնում էր, նրա պատրաստած անոթները վարպետի գործերի պես նուրբ ու թեթև չէին ստացվում, ոչ էլ զրնգում էին մեղմ ու ղողանջուն: Մռայլվում էր երիտասարդը, տխրում, բայց չէր հուսալքվում, շարունակում էր աշխատել զօրուգիշեր:
Վարպետը մանրազնին ուսումնասիրում, զննում էր ափսեներն ու գավաթները և երբ մատով թեթևակի զարկում էր անոթներին, ուշադիր ունկնդրում, դժգոհ տարուբերում էր գլուխը՝ այն չէ: Մի օր էլ, երբ տղային թվաց՝ հասել է վարպետի հմտությանը, առանձին արհեստանոց բացեց ու սկսեց ոգևորությամբ, եռանդով աշխատել: Բայց արի տես՝ մարդիկ չէին հավանում նրա գործերը: Երիտասարդն ընկճված, հուսախաբ գնաց վարպետի մոտ: Վերջինս ձեռքերի մեջ շուռումուռ տվեց, տնտղեց տարաձև ու տարատեսակ անոթները, ապա ալեհեր գլուխն օրորելով՝ ասաց.
-Ամեն բան տեղն է, սակայն պակասում է մի բան. Շո’ւնչն է դա, տղա’ս, շո’ւնչը: Անոթները քուրայից հանելիս ես թեթևակի փչում, հոգի ու շունչ եմ տալիս նրանց:
Նյութը վերցված է նույն գրքից,ինչպես և <<հյուսնությունը>>։ Ես մի բան հասկացա։ Ինչքան էլ քրտնաջան աշխատես,միւնույն է,եթե չուզենալով,տառապելով գործդ անես,ուզածդ արդյունքի չես հասնի։